Perfect

De vloer vol balonnen.
Harde muziek. Ik wil dansen.
Gekleurde lichtjes. Klein. Toch overal.
Mijn kleren zitten als gegoten.
Niet te groot en niet te klein.
Ik heb geen honger.
Ook geen dorst.
En de aanwezigheid van mensen vult mij.
Vult de ruimte met warmte die je niet met zintuigen waarnemen kan.
Alles is zacht.
En ik voel me sterk.
En zacht.
Niemand kan me kwetsen,
Niemand wil me kwetsen.
En we dansen.
Terwijl de ochtend nog niet aanbreekt.
En wij nooit te moe zullen worden.
Het is warm.
En confortabel.
En warme energie vult mij.
Nooit meer alleen.
Nooit meer honger.
Nooit meer zwak.
Nooit meer koud.
Nooit meer gekwetst.

uit de oude box

Daar sta ik dan.
En ik kijk naar jou.
Eens in de zoveel tijd geef je me te drinken.
Soms vergeet je het voor een hele tijd.
Dan droog ik uit.
En laat ik delen van mezelf los.
Zodat jij ze oprapen kan.
Weggooien kan.
Ik vraag me af.
Wat beteken ik voor jou?
Ben ik voor de sier?
Of sta ik hier.
Omdat ik maak dat jij ademen kan?
Innerlijk op uiterlijk.
Of ben je me vergeten.
Zodat ik over een tijdje uitgedroogd.
Weggegooid kan worden.
Afgekeurd.

Laten we de rollen omdraaien.
Ik geef jou water.
Jij mag daar staan.
Hier staan.
Om de zoveel tijd geef ik je.
Een andere plaats.
En als ik je zat ben.
Verdwijn je.
Linea recta de prullenbak in.

Inspiratie loos,

Dag allen.
Het spijt me zeer.
Ik heb geen inspiratie voor een verhaal.
En ik heb een snee in mijn vinger.
Dus ik ben zielig.

Einde.

Maandag 26 november 2007

*Hatsjie! Hatsjoe!*

Och mensen het is weer zover. Het is koud, nat, winderig. En iedereen is verkouden.

Ik niet, ik was niet verkouden! Ik kon me nog irriteren aan sniffende mensen. En zelf erg blij zijn met mijn goede omstandigheden. Maar helaas. Zelf ik blijk a-onverslaanbaar. Ik ben verkouden. En niet zo'n beetje ook.

Zo blijkt maar weer hoe zwak het menselijk lichaam is. Een beetje kou, een paar onzichtbare virusjes. En daar ga je dan!

*Hatsjie! Hatsjoe!*
Oh was het nou maar zomer.

[Mariska]

Dinsdag 20 november 2007

Van mevrouw de Fokkert (nederlands) leerde ik gister dat er een rode draad door een verhaal moet lopen. Een rode draad. Zucht. Ik geloof niet dat ik aan rode draden doen vandaag. Tast toe.

Vandaag was wel fijn. Ik stond om 10 uur op. Ik kleede me aan, deed make-up en mn haar. Mijn haar had ik trouwens gister zelf geknipt. Het is nu weer symetrisch en wat korter. Ik ga nu richting de boblijn geloof ik. Maar goed. Om 11 uur kwamen Wille en Ing mij verblijden. We gingen domme filmpjes kijken op het internet enz. Back Masking. Zeer ver gezocht meestal, en draadstaal is ook erg grappig. Of hypnoze dingen waardoor het lijkt alsof je drugs hebt gebruikt, maar dat werkt maar een paar seconden. Wel grappig overigens. Toen 1 uurtje wiskunde, en weer richting huis. Het leven is ook zo zwaar.

Life is a song that you can play over and over again, or give it a twist and play a remix.

Zie je, geen rode draad te zien! Zucht.

[Mariska]

Appel, banaan.

Het is toch wel raar hoe je levenslessen leert als mens. Nu leerde ik vandaag weer eens een levensles. Lekker handig als een les eindelijk doorhebt, een half jaar nadat je het hoorde te leren. Maar toch beter ooit dan nooit. En ik heb weer iets geleerd.

Hecht je niet aan het aardse leven. Want alles hier op aarde is vergankelijk. T'kan verkeren. Alles is maar tijdelijk. Leer een fijn leven te hebben met jezelf. Zonder spullen of mensen die erbij moeten zijn. And most of all: Leer een fijn leven te hebben met God als best friend!

Nu moeten jullie niet denken dat ik niet ontiegelijk geniet van dingen en mensen. Maar zonder vanalles, opgesloten in een hokje kan ik me ook wel vermaken geloof ik. Echt waar. Ik red het wel met mezelf geloof ik. Niet voor altijd natuurlijk, maar eventjes gaat best lukken. Red jij het met jezelf?

[Mariska]

Maandag 12 november 2007

Wouw. Ik heb geloof ik mijn nieuwe drug gevonden. Nieuwe? Nouja, laat maar. Ik leg het wel uit. Zaterdag op club hadden we het over genieten, en vertrouwen op God. Nu dacht ik vandaag voor de uitzondering: laten we dit eens in practijk brengen. Hoe je practijk ooit mag schrijven. Misschien wel met CH, misschien met een S of met de Q het maakt mij allemaal helemaal niks uit! We gaan er radicaal tegen in.

Maar goed, vandaag ging ik eens een dagje niet nadenken. Gewoon niet nadenken over waarom wat wanneer hoe. Maar gewoon serieus leven met de seconde. Zo was ik aan het analyseren hoe je het beste een kitkat kan eten, liep ik heel langzaam door school, maakte ik eens mijn wiskunde tijdens te les, hielp ik een meisje met het copier apparaat. En ik genoot van de bomen en blaadjes om me heen. Weetje hoe relaxt ik me voelde! Ik geloof dat ik voortaan net zoals de vogeltjes ga leven. Who gives a shit about tomorrow. Ik leef nu, en daar maak ik het beste van.

Ha. En als je het niet met me eens bent, durf het eens tegen me in te gaan. Gnagna.

[Do-Nena] (want als ik zo wil heten noem ik mezelf toch ook zo?)

Vrijdag 9 november 2007

Ik wou eerst Donderdag 8 november 2007 opschrijven. Maar toen zag ik dat het onderhand al weer 0:03 is nu ik begin met schrijven. Een nieuw dag dus. Jawel.

Leegte is zo'n raar begrip. Er zit niks in, je hebt dus niks. Of je hebt juist heel veel ruimte. Allemaal mogelijkheid om gevult te worden..

Ik voel me leeg. Soms zijn er tijden dat al je kleine problemen samen lijken te vallen. En samen een groot monster vormen. Ik haat die monsters. Maar goed, wat kan ik doen. Als ik hem negeer vraagt hij tog om aandacht op de meest rare momenten. Dus geef ik hem de hand. En samen lopen we dan door. Ik en mijn monster.

En ik observeer dan al die kleine trekjes die mijn monster heeft. Op de momenten dat hij vervelend doet, dan denk ik aan die trekjes. Dan kijk ik of ik misschien het monster terug kan pakken op zijn eigen fouten.

Maar hij is er nog steeds. Ik hoop dat hij snel weer vertrekt.

Maar vast niet voor altijd. Hij komt altijd naar me terug. Hij moet me wel aardig vinden denk ik.

[Mariska]

Woensdag 7 november 2007

Ik zag zo net een film. Het genre was horror. Disturbia. Eerlijk gezegt voel ik me op dit moment niet zo op mijn gemak. Ik voel me een beetje onrustig. En alles om me heen lijkt niet bij me te horen, maar totaal iets anders te zijn. Heel appart.

Het 1ste deel van de film zag ik eergister nacht. Ik ben heel erg blij dat ik op dat moment niet de film afgekeken heb. Niet alleen omdat ik dan om half 2 s'nachts pas klaar was geweest, maar ook omdat ik dan zeker weten niet meer had kunnen slapen. Ik ben dan ook blij nu dat het buiten nog maar schemerig is, en niet donker.

Waarom kijken mensen eigelijk horror? Nou ja, niet iedereen kijkt het natuurlijk. Maar sommige mensen, waaronder ik dus, die kunnen het af en toe wel waarderen. Uitzonderingen daargelaten van mensen die er op kikken en ze zo vaak mogelijk proberen te kijken.

Ik denk eerlijk gezegt dat het de adrealine kick is. Het horen van de spanning-opbouwende muziek. Het donkere, schemerige, vaak grijsachtige beeld. Je ziet vaak weinig mensen, en toch weet je dat er iets of iemand zich schuil moet houden. En dan uiteindelijk berijkt de spanning een hoogtepunt als je een lijk, monster, eng geluid of wat dan ook tegen komt. Je hart bonkt in je keel, en de adrealine maakt je gereed om hard weg te rennen.

Ik denk dat ik voortaan mijn adrealine maar weer van iets anders ga halen. Of gewoon samen met iemand, want horror in je eentje is tog niet zo heel leuk. Hoewel de film wel goed was, en zeker een aanrader. Misschien ga ik maar weer eens parashute springen, motorcrossen of diepzeeduiken. Krijg je ook adrealine van lijkt me.

[Mariska]

Zondag 4 nobember 2007

In de pubertijd is iedereen bezig met zichzelf leren kennen. Wie ben ik, wat is belangrijk voor me, waar sta ik voor? En vooral ook: wat voel ik, en wat moet ik met die gevoelends aan?

Iets van jezelf leren kennen kan af en toe best lastig zijn. Want als je vervelende en nare eigenschappen van jezelf ontdenkt, kan het erg moeilijk zijn om uit te vinden hoe je daar mee om moet gaan. Als ik iets naars over mezelf ontdek ben ik meestal eerst een beetje overstuur. Waarom ben ik zo? Waarom doe ik zo? Maar natuurlijk schiet je daar niks mee op. Daarom ga ik dan maar snel over op een andere toer. Vaak leg ik bij God neer waar ik mee zit. Dan laat ik het een poosje rusten.

Ik onthoud goed wat mijn slechte kanten zijn. Als ze dan op komen spelen kan ik ze herkennen, en proberen ze te onderdrukken of mensen te vertellen waar ik mee zit. Gek is het om op zo'n punt gewezen te worden, en weten dat diegene gelijk heeft. Hoewel alles door je hoofd raast en jij het idee hebt dat je niks verkeert doet.

Sommige dingen blijven gewoon altijd moeilijk en onbegrijpbaar. Waarom moet dat mij overkomen? Waarom loopt het leven niet zoals ik wil dat het loopt? Maar het is goed om te blijven onthouden dat je van een makkelijk leven niet groter en sterker wordt. En ik ben daarom God ook erg dankbaar voor al die lastige momenten in mijn leven waar ik sterker van mag worden. God dank dat ik mag groeien en iemand mag zijn in deze wereld! God dank dat ik een kans heb gekregen om iets te mogen voorstellen hier in mijn leven, ookal is het nog maar zo weinig. Een lichtpuntje zijn op aarde, dat is wat ik wil en mag zijn.

[Mariska]

Dinsdag 30 oktober 2007

Wat nou als ik mocht bepalen wat er allemaal gebeurde in mijn leven.
Wat als het hele leven nou gewoon lekker om mij zou draaien?
Wat nou, als jij altijd dat zou doen, wat ik wil dat je doet.

Dan zou mijn huis nu vol staan met cadeautjes die ik kreeg van al mijn aanbidders.
Alle kleuren en meubels in het huis zouden anders zijn.
Overal klonk gelach en muziek.
En school? Nee tuurlijk geen school voor mij.
Want alle mensen gaan naar school om dingen te leren, om mij weer van dienst te zijn.
Maar ik zelf hoef niets te leren. Waarom zou ik?
Alles wordt toch voor mij gedaan.

Verder zou iedereen vrienden met me willen zijn.
Dat wou wel een beetje vermoeiend zijn, al die vriendschappen onderhouden,
Maar goed, ik hoef toch niet naar school.

Alles zou gebeuren zoals ik het wil.
Ik wil nu dat jij me smst?
Nou, daar gaat mijn mobiel al.
Ik wil dat je langs komt met een zelfgebakken taart?
De geur kruipt al onder de deur door.

Alleen lijkt het me zo saai op een gegeven moment,
Als ik de oppermachtige was hier op aarde.
Als alles zou gebeuren zoals ik dat wou.
Iedereen zou me geweldig vinden,
Niet uit eigen wil maar omdat ik dat wil.
Dan heb ik toch ook niks berijkt?

Misschien kan ik toch maar beter mezelf zijn.
Dan kan ik blij verrast zijn als je me toch smst.
Dan kan ik tevrede zijn met de lieve vrienden die ik heb.
En gelukkig zijn dat er dan niet 5 miljard.

Ik ben toch liever mezelf.
[Mariska]

zaterdag 27 oktober 2007

Er is zoveel wat ik nog wil doen. En ik heb zoveel goede voornemens.
Maar echt waarmaken doe ik ze niet.
Zou ik gelukkiger zijn als ik al mijn goede voornemens waar zou maken?
Volgends mij spreken ze elkaar tegen. Gezonder leven.
Meer uitgaan. Daar heb je tegenspraak nummer 1.
Vaker met vrienden gek doen. Meer met mezelf ondernemen.
Tegenspraak nummer 2.

Wat ik ook slecht van mezelf vind, is dat ik echt meer aan stille tijd moet doen.
En mijn dagboek eindigt ergens bij juni. Het is nu oktober.
Nu mis ik 4 maanden uit mijn leven op papier! Of mijn dromendagboek.
Ik schreef er vanmorgen weer in. Maar de vorige keer was in juli.
En in een jaar tijd heb ik maar een paar bladzijden volgeschreven.

Verder wil ik nog zo veel doen in mijn leven.
Base-jumpen, een lied schrijven, een boek schrijven, een dans maken en laten uitvoeren, bungee-jumpen, mijn eigen kleren maken, een week als indiaan of piraat leven, een reis maken op een echt oud zeilschip, meedoen met een tv programma, mijn haar lang laten groeien en dan slag laten zetten, gelukkig zijn met wie en wat ik ben.

Vooral bij dat laatste punt vraag ik me af:
Wanneer begin ik daar eens aan. Want ik raas dit leven maar door.Wanneer kom ik tot rust?
En tot mezelf. Zou ik daar ooit komen? Of zou ik moeten wachten tot de dood daarvoor.

Het leven is zo mistig.
Ik struin het voetje voor voetje af, met mijn handen alles aftastend.
Niet wetend wat het is. En of het dan goed of slecht is.
Maar toch ben ik best tevreden.
Die mist heeft ook wel iets spannends.
Ook al stoot ik af en toe aardig mijn hoofd.

Ik kan niet tot een goed einde komen.
Het spijt me.
Dit is het einde.

[Mariska]

Dinsdag 23 oktober 2007

Vandaag was een lekker dagje weg. Samen met mijn moeder vertrokken we voor een dagje ontspanning in sanadome. Dat zijn thermen, een soort badhuis dus. Sauna, stoombad, zonnebanken, zuurstofbad, koolzuurbad, buitenbad, en ga zo maar door! Heerlijk was het. Na een aantal uur sauna’en met alle baden en praktijken er om heen, en heerlijke salades gegeten te hebben, hadden we om half 5 een duo gezichtsbehandeling.

Ik was zo ontspannen tijdens de behandeling dat ik op een gegeven moment weer wakker schrok met een scrubcreme op mijn gezicht, en een eng zwart apparaat dat hete stoom op mijn gezicht blies, dat boven me hing. Ja zo maak je nog eens wat mee! Na deze behandeling gingen we weer terug naar huis. Gelukkig hoefden we in de auto niet meer zo gezond te doen, en aten we samen een hele bak drop leeg.

Lieve mama, bedankt voor de heerlijke dag.
Mariska

Maandag 22 oktober 2007

Ik besefte me opeens dat ik niet de enigste ben met geheimen. Niet de enigste die me schaamt voor van alles en nog wat. Eigelijk heeft iedereen wel een geheim waarvan hij/zij niet wil dat iedereen het weet. Iedereen schaamt zich wel voor zijn lelijke hoofd, zijn stomme ouders, of zijn ontzettend afgrijselijke schooltas. Eigelijk ben ik helemaal zo abnormaal nog niet! Hoera! We zijn allemaal maar mensen. Hoewel we dat vaak toch proberen te verbergen. Want we willen allemaal dat iedereen denkt dat we superman (of -vrouw) zijn? Geen gebreken, altijd vrolijk en spontaan. En absoluut geen rare of irritante trekjes. Want als je perfect bent, dan gelooft iedereen dat, en dan word je op een gegeven moment toch wel bijna echt perfect?

Nee, jammer mensen. Ik realiseerde me net hoe ver we allemaal wel niet van die perfectie weg zijn. Dus laten we allemaal maar zo goed mogelijk ons zelf zijn. En lekker samen deze wereld tot een betere plek maken. Samen als individuen, met allemaal onze eigen krachten. Want zelfs een irritante eigenschap kan heel nuttig zijn af en toe.

Mariska

Zondag 21 otober 2007

Poeh. Wat een nacht. Gister was het de bedoeling dat we uit zouden gaan. Gezellig met een hele hoop vriendinnen naar een studententent. Lekker muziek aanhoren, veel dansen, gratis drankjes aangeboden krijgen, en natuurlijk jongens kijken. Ik zag het al heelmaal voor me. Maar het lot besloot anders tot mijn grote spijt.

Daar zaten we dan, Willemijn en ik, met beide een mobiel aan ons oor, en verder nog druk typend met onze overige hand op msn. “Gaan jullie nog mee naar Unitas?” Maar nee. Juffrouw één had tien uur moeten werken en was dus exhausted. De vader van juffrouw twee was van een ladder gevallen. (Gelukkig bleek het later allemaal niet zo heel ernstig te zijn als het leek.) Juffrouw nummer drie was opeens bij haar nichtje gaan logeren. Juffrouw vier vond het te laat worden. Juffrouw vijf was op vakantie met haar boyfriend plus familie. Juffrouw zes was in Wales, en ga zo maar door.

Uiteindelijk hadden Willemijn en ik ook geen zin meer om te gaan. Het was freezing koud buiten, en al die saaie vrienden van ons hadden ons de lust afgenomen om nog te gaan. Dus besloten we ons de hele avond lang op te sluiten achter de televisie en Monty Python te kijken. Ook leuk toch?

Mariska

Zaterdag 20 oktober 2007

Een totaal hot item de laatste tijd is de schaamlipcorrectie. Je kan nog geen tijdschrift openslaan of de foto’s en verhalen slaan je letterlijk om de oren. Schaamlipcorrecties in alle soorten en maten. Ja die wel! Maar waarom dan de correcties wel in alle soorten en maten, en de schaamlippen niet? Volgends mij gaat de mens langzamerhand streven naar een ideaalbeeld dat gewoon, botweg niet bestaat. Borsten worden vergroot, rimpels opgevuld, benen en billen uitgezogen. En nu worden zelfs al de schaamlippen bewerkt? Waar gaat dit heen denk ik dan.

Als ik me de toekomt voor ogen haal zie ik de perfecte wereld. Alle vrouwen lijken op barbie, de mannen op action-man. Zeg eens zelf, is dit streven naar zogenaamde perfectie niet allemaal net zo kinderachtig en passé als de poppen die we willen worden zelf? Dit alles is allemaal maar één grote zoektocht naar een eigen identiteit. Want elk mens wil origineel zijn, is het niet? En wat als we allemaal eindelijk net zo leuk als barbie geworden zijn.. Zullen we dan tevreden zijn? Nee, want dan ben je niet meer origineel. Gelukkig is dat geen probleem, want dan ga je toch gewoon weer op zoek naar een andere identiteit. Actiepoppen genoeg lijkt me.

Mariska