In de pubertijd is iedereen bezig met zichzelf leren kennen. Wie ben ik, wat is belangrijk voor me, waar sta ik voor? En vooral ook: wat voel ik, en wat moet ik met die gevoelends aan?
Iets van jezelf leren kennen kan af en toe best lastig zijn. Want als je vervelende en nare eigenschappen van jezelf ontdenkt, kan het erg moeilijk zijn om uit te vinden hoe je daar mee om moet gaan. Als ik iets naars over mezelf ontdek ben ik meestal eerst een beetje overstuur. Waarom ben ik zo? Waarom doe ik zo? Maar natuurlijk schiet je daar niks mee op. Daarom ga ik dan maar snel over op een andere toer. Vaak leg ik bij God neer waar ik mee zit. Dan laat ik het een poosje rusten.
Ik onthoud goed wat mijn slechte kanten zijn. Als ze dan op komen spelen kan ik ze herkennen, en proberen ze te onderdrukken of mensen te vertellen waar ik mee zit. Gek is het om op zo'n punt gewezen te worden, en weten dat diegene gelijk heeft. Hoewel alles door je hoofd raast en jij het idee hebt dat je niks verkeert doet.
Sommige dingen blijven gewoon altijd moeilijk en onbegrijpbaar. Waarom moet dat mij overkomen? Waarom loopt het leven niet zoals ik wil dat het loopt? Maar het is goed om te blijven onthouden dat je van een makkelijk leven niet groter en sterker wordt. En ik ben daarom God ook erg dankbaar voor al die lastige momenten in mijn leven waar ik sterker van mag worden. God dank dat ik mag groeien en iemand mag zijn in deze wereld! God dank dat ik een kans heb gekregen om iets te mogen voorstellen hier in mijn leven, ookal is het nog maar zo weinig. Een lichtpuntje zijn op aarde, dat is wat ik wil en mag zijn.
[Mariska]
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten