Maandag 26 november 2007

*Hatsjie! Hatsjoe!*

Och mensen het is weer zover. Het is koud, nat, winderig. En iedereen is verkouden.

Ik niet, ik was niet verkouden! Ik kon me nog irriteren aan sniffende mensen. En zelf erg blij zijn met mijn goede omstandigheden. Maar helaas. Zelf ik blijk a-onverslaanbaar. Ik ben verkouden. En niet zo'n beetje ook.

Zo blijkt maar weer hoe zwak het menselijk lichaam is. Een beetje kou, een paar onzichtbare virusjes. En daar ga je dan!

*Hatsjie! Hatsjoe!*
Oh was het nou maar zomer.

[Mariska]

Dinsdag 20 november 2007

Van mevrouw de Fokkert (nederlands) leerde ik gister dat er een rode draad door een verhaal moet lopen. Een rode draad. Zucht. Ik geloof niet dat ik aan rode draden doen vandaag. Tast toe.

Vandaag was wel fijn. Ik stond om 10 uur op. Ik kleede me aan, deed make-up en mn haar. Mijn haar had ik trouwens gister zelf geknipt. Het is nu weer symetrisch en wat korter. Ik ga nu richting de boblijn geloof ik. Maar goed. Om 11 uur kwamen Wille en Ing mij verblijden. We gingen domme filmpjes kijken op het internet enz. Back Masking. Zeer ver gezocht meestal, en draadstaal is ook erg grappig. Of hypnoze dingen waardoor het lijkt alsof je drugs hebt gebruikt, maar dat werkt maar een paar seconden. Wel grappig overigens. Toen 1 uurtje wiskunde, en weer richting huis. Het leven is ook zo zwaar.

Life is a song that you can play over and over again, or give it a twist and play a remix.

Zie je, geen rode draad te zien! Zucht.

[Mariska]

Appel, banaan.

Het is toch wel raar hoe je levenslessen leert als mens. Nu leerde ik vandaag weer eens een levensles. Lekker handig als een les eindelijk doorhebt, een half jaar nadat je het hoorde te leren. Maar toch beter ooit dan nooit. En ik heb weer iets geleerd.

Hecht je niet aan het aardse leven. Want alles hier op aarde is vergankelijk. T'kan verkeren. Alles is maar tijdelijk. Leer een fijn leven te hebben met jezelf. Zonder spullen of mensen die erbij moeten zijn. And most of all: Leer een fijn leven te hebben met God als best friend!

Nu moeten jullie niet denken dat ik niet ontiegelijk geniet van dingen en mensen. Maar zonder vanalles, opgesloten in een hokje kan ik me ook wel vermaken geloof ik. Echt waar. Ik red het wel met mezelf geloof ik. Niet voor altijd natuurlijk, maar eventjes gaat best lukken. Red jij het met jezelf?

[Mariska]

Maandag 12 november 2007

Wouw. Ik heb geloof ik mijn nieuwe drug gevonden. Nieuwe? Nouja, laat maar. Ik leg het wel uit. Zaterdag op club hadden we het over genieten, en vertrouwen op God. Nu dacht ik vandaag voor de uitzondering: laten we dit eens in practijk brengen. Hoe je practijk ooit mag schrijven. Misschien wel met CH, misschien met een S of met de Q het maakt mij allemaal helemaal niks uit! We gaan er radicaal tegen in.

Maar goed, vandaag ging ik eens een dagje niet nadenken. Gewoon niet nadenken over waarom wat wanneer hoe. Maar gewoon serieus leven met de seconde. Zo was ik aan het analyseren hoe je het beste een kitkat kan eten, liep ik heel langzaam door school, maakte ik eens mijn wiskunde tijdens te les, hielp ik een meisje met het copier apparaat. En ik genoot van de bomen en blaadjes om me heen. Weetje hoe relaxt ik me voelde! Ik geloof dat ik voortaan net zoals de vogeltjes ga leven. Who gives a shit about tomorrow. Ik leef nu, en daar maak ik het beste van.

Ha. En als je het niet met me eens bent, durf het eens tegen me in te gaan. Gnagna.

[Do-Nena] (want als ik zo wil heten noem ik mezelf toch ook zo?)

Vrijdag 9 november 2007

Ik wou eerst Donderdag 8 november 2007 opschrijven. Maar toen zag ik dat het onderhand al weer 0:03 is nu ik begin met schrijven. Een nieuw dag dus. Jawel.

Leegte is zo'n raar begrip. Er zit niks in, je hebt dus niks. Of je hebt juist heel veel ruimte. Allemaal mogelijkheid om gevult te worden..

Ik voel me leeg. Soms zijn er tijden dat al je kleine problemen samen lijken te vallen. En samen een groot monster vormen. Ik haat die monsters. Maar goed, wat kan ik doen. Als ik hem negeer vraagt hij tog om aandacht op de meest rare momenten. Dus geef ik hem de hand. En samen lopen we dan door. Ik en mijn monster.

En ik observeer dan al die kleine trekjes die mijn monster heeft. Op de momenten dat hij vervelend doet, dan denk ik aan die trekjes. Dan kijk ik of ik misschien het monster terug kan pakken op zijn eigen fouten.

Maar hij is er nog steeds. Ik hoop dat hij snel weer vertrekt.

Maar vast niet voor altijd. Hij komt altijd naar me terug. Hij moet me wel aardig vinden denk ik.

[Mariska]

Woensdag 7 november 2007

Ik zag zo net een film. Het genre was horror. Disturbia. Eerlijk gezegt voel ik me op dit moment niet zo op mijn gemak. Ik voel me een beetje onrustig. En alles om me heen lijkt niet bij me te horen, maar totaal iets anders te zijn. Heel appart.

Het 1ste deel van de film zag ik eergister nacht. Ik ben heel erg blij dat ik op dat moment niet de film afgekeken heb. Niet alleen omdat ik dan om half 2 s'nachts pas klaar was geweest, maar ook omdat ik dan zeker weten niet meer had kunnen slapen. Ik ben dan ook blij nu dat het buiten nog maar schemerig is, en niet donker.

Waarom kijken mensen eigelijk horror? Nou ja, niet iedereen kijkt het natuurlijk. Maar sommige mensen, waaronder ik dus, die kunnen het af en toe wel waarderen. Uitzonderingen daargelaten van mensen die er op kikken en ze zo vaak mogelijk proberen te kijken.

Ik denk eerlijk gezegt dat het de adrealine kick is. Het horen van de spanning-opbouwende muziek. Het donkere, schemerige, vaak grijsachtige beeld. Je ziet vaak weinig mensen, en toch weet je dat er iets of iemand zich schuil moet houden. En dan uiteindelijk berijkt de spanning een hoogtepunt als je een lijk, monster, eng geluid of wat dan ook tegen komt. Je hart bonkt in je keel, en de adrealine maakt je gereed om hard weg te rennen.

Ik denk dat ik voortaan mijn adrealine maar weer van iets anders ga halen. Of gewoon samen met iemand, want horror in je eentje is tog niet zo heel leuk. Hoewel de film wel goed was, en zeker een aanrader. Misschien ga ik maar weer eens parashute springen, motorcrossen of diepzeeduiken. Krijg je ook adrealine van lijkt me.

[Mariska]

Zondag 4 nobember 2007

In de pubertijd is iedereen bezig met zichzelf leren kennen. Wie ben ik, wat is belangrijk voor me, waar sta ik voor? En vooral ook: wat voel ik, en wat moet ik met die gevoelends aan?

Iets van jezelf leren kennen kan af en toe best lastig zijn. Want als je vervelende en nare eigenschappen van jezelf ontdenkt, kan het erg moeilijk zijn om uit te vinden hoe je daar mee om moet gaan. Als ik iets naars over mezelf ontdek ben ik meestal eerst een beetje overstuur. Waarom ben ik zo? Waarom doe ik zo? Maar natuurlijk schiet je daar niks mee op. Daarom ga ik dan maar snel over op een andere toer. Vaak leg ik bij God neer waar ik mee zit. Dan laat ik het een poosje rusten.

Ik onthoud goed wat mijn slechte kanten zijn. Als ze dan op komen spelen kan ik ze herkennen, en proberen ze te onderdrukken of mensen te vertellen waar ik mee zit. Gek is het om op zo'n punt gewezen te worden, en weten dat diegene gelijk heeft. Hoewel alles door je hoofd raast en jij het idee hebt dat je niks verkeert doet.

Sommige dingen blijven gewoon altijd moeilijk en onbegrijpbaar. Waarom moet dat mij overkomen? Waarom loopt het leven niet zoals ik wil dat het loopt? Maar het is goed om te blijven onthouden dat je van een makkelijk leven niet groter en sterker wordt. En ik ben daarom God ook erg dankbaar voor al die lastige momenten in mijn leven waar ik sterker van mag worden. God dank dat ik mag groeien en iemand mag zijn in deze wereld! God dank dat ik een kans heb gekregen om iets te mogen voorstellen hier in mijn leven, ookal is het nog maar zo weinig. Een lichtpuntje zijn op aarde, dat is wat ik wil en mag zijn.

[Mariska]