Dinsdag 30 oktober 2007

Wat nou als ik mocht bepalen wat er allemaal gebeurde in mijn leven.
Wat als het hele leven nou gewoon lekker om mij zou draaien?
Wat nou, als jij altijd dat zou doen, wat ik wil dat je doet.

Dan zou mijn huis nu vol staan met cadeautjes die ik kreeg van al mijn aanbidders.
Alle kleuren en meubels in het huis zouden anders zijn.
Overal klonk gelach en muziek.
En school? Nee tuurlijk geen school voor mij.
Want alle mensen gaan naar school om dingen te leren, om mij weer van dienst te zijn.
Maar ik zelf hoef niets te leren. Waarom zou ik?
Alles wordt toch voor mij gedaan.

Verder zou iedereen vrienden met me willen zijn.
Dat wou wel een beetje vermoeiend zijn, al die vriendschappen onderhouden,
Maar goed, ik hoef toch niet naar school.

Alles zou gebeuren zoals ik het wil.
Ik wil nu dat jij me smst?
Nou, daar gaat mijn mobiel al.
Ik wil dat je langs komt met een zelfgebakken taart?
De geur kruipt al onder de deur door.

Alleen lijkt het me zo saai op een gegeven moment,
Als ik de oppermachtige was hier op aarde.
Als alles zou gebeuren zoals ik dat wou.
Iedereen zou me geweldig vinden,
Niet uit eigen wil maar omdat ik dat wil.
Dan heb ik toch ook niks berijkt?

Misschien kan ik toch maar beter mezelf zijn.
Dan kan ik blij verrast zijn als je me toch smst.
Dan kan ik tevrede zijn met de lieve vrienden die ik heb.
En gelukkig zijn dat er dan niet 5 miljard.

Ik ben toch liever mezelf.
[Mariska]

zaterdag 27 oktober 2007

Er is zoveel wat ik nog wil doen. En ik heb zoveel goede voornemens.
Maar echt waarmaken doe ik ze niet.
Zou ik gelukkiger zijn als ik al mijn goede voornemens waar zou maken?
Volgends mij spreken ze elkaar tegen. Gezonder leven.
Meer uitgaan. Daar heb je tegenspraak nummer 1.
Vaker met vrienden gek doen. Meer met mezelf ondernemen.
Tegenspraak nummer 2.

Wat ik ook slecht van mezelf vind, is dat ik echt meer aan stille tijd moet doen.
En mijn dagboek eindigt ergens bij juni. Het is nu oktober.
Nu mis ik 4 maanden uit mijn leven op papier! Of mijn dromendagboek.
Ik schreef er vanmorgen weer in. Maar de vorige keer was in juli.
En in een jaar tijd heb ik maar een paar bladzijden volgeschreven.

Verder wil ik nog zo veel doen in mijn leven.
Base-jumpen, een lied schrijven, een boek schrijven, een dans maken en laten uitvoeren, bungee-jumpen, mijn eigen kleren maken, een week als indiaan of piraat leven, een reis maken op een echt oud zeilschip, meedoen met een tv programma, mijn haar lang laten groeien en dan slag laten zetten, gelukkig zijn met wie en wat ik ben.

Vooral bij dat laatste punt vraag ik me af:
Wanneer begin ik daar eens aan. Want ik raas dit leven maar door.Wanneer kom ik tot rust?
En tot mezelf. Zou ik daar ooit komen? Of zou ik moeten wachten tot de dood daarvoor.

Het leven is zo mistig.
Ik struin het voetje voor voetje af, met mijn handen alles aftastend.
Niet wetend wat het is. En of het dan goed of slecht is.
Maar toch ben ik best tevreden.
Die mist heeft ook wel iets spannends.
Ook al stoot ik af en toe aardig mijn hoofd.

Ik kan niet tot een goed einde komen.
Het spijt me.
Dit is het einde.

[Mariska]

Dinsdag 23 oktober 2007

Vandaag was een lekker dagje weg. Samen met mijn moeder vertrokken we voor een dagje ontspanning in sanadome. Dat zijn thermen, een soort badhuis dus. Sauna, stoombad, zonnebanken, zuurstofbad, koolzuurbad, buitenbad, en ga zo maar door! Heerlijk was het. Na een aantal uur sauna’en met alle baden en praktijken er om heen, en heerlijke salades gegeten te hebben, hadden we om half 5 een duo gezichtsbehandeling.

Ik was zo ontspannen tijdens de behandeling dat ik op een gegeven moment weer wakker schrok met een scrubcreme op mijn gezicht, en een eng zwart apparaat dat hete stoom op mijn gezicht blies, dat boven me hing. Ja zo maak je nog eens wat mee! Na deze behandeling gingen we weer terug naar huis. Gelukkig hoefden we in de auto niet meer zo gezond te doen, en aten we samen een hele bak drop leeg.

Lieve mama, bedankt voor de heerlijke dag.
Mariska

Maandag 22 oktober 2007

Ik besefte me opeens dat ik niet de enigste ben met geheimen. Niet de enigste die me schaamt voor van alles en nog wat. Eigelijk heeft iedereen wel een geheim waarvan hij/zij niet wil dat iedereen het weet. Iedereen schaamt zich wel voor zijn lelijke hoofd, zijn stomme ouders, of zijn ontzettend afgrijselijke schooltas. Eigelijk ben ik helemaal zo abnormaal nog niet! Hoera! We zijn allemaal maar mensen. Hoewel we dat vaak toch proberen te verbergen. Want we willen allemaal dat iedereen denkt dat we superman (of -vrouw) zijn? Geen gebreken, altijd vrolijk en spontaan. En absoluut geen rare of irritante trekjes. Want als je perfect bent, dan gelooft iedereen dat, en dan word je op een gegeven moment toch wel bijna echt perfect?

Nee, jammer mensen. Ik realiseerde me net hoe ver we allemaal wel niet van die perfectie weg zijn. Dus laten we allemaal maar zo goed mogelijk ons zelf zijn. En lekker samen deze wereld tot een betere plek maken. Samen als individuen, met allemaal onze eigen krachten. Want zelfs een irritante eigenschap kan heel nuttig zijn af en toe.

Mariska

Zondag 21 otober 2007

Poeh. Wat een nacht. Gister was het de bedoeling dat we uit zouden gaan. Gezellig met een hele hoop vriendinnen naar een studententent. Lekker muziek aanhoren, veel dansen, gratis drankjes aangeboden krijgen, en natuurlijk jongens kijken. Ik zag het al heelmaal voor me. Maar het lot besloot anders tot mijn grote spijt.

Daar zaten we dan, Willemijn en ik, met beide een mobiel aan ons oor, en verder nog druk typend met onze overige hand op msn. “Gaan jullie nog mee naar Unitas?” Maar nee. Juffrouw één had tien uur moeten werken en was dus exhausted. De vader van juffrouw twee was van een ladder gevallen. (Gelukkig bleek het later allemaal niet zo heel ernstig te zijn als het leek.) Juffrouw nummer drie was opeens bij haar nichtje gaan logeren. Juffrouw vier vond het te laat worden. Juffrouw vijf was op vakantie met haar boyfriend plus familie. Juffrouw zes was in Wales, en ga zo maar door.

Uiteindelijk hadden Willemijn en ik ook geen zin meer om te gaan. Het was freezing koud buiten, en al die saaie vrienden van ons hadden ons de lust afgenomen om nog te gaan. Dus besloten we ons de hele avond lang op te sluiten achter de televisie en Monty Python te kijken. Ook leuk toch?

Mariska

Zaterdag 20 oktober 2007

Een totaal hot item de laatste tijd is de schaamlipcorrectie. Je kan nog geen tijdschrift openslaan of de foto’s en verhalen slaan je letterlijk om de oren. Schaamlipcorrecties in alle soorten en maten. Ja die wel! Maar waarom dan de correcties wel in alle soorten en maten, en de schaamlippen niet? Volgends mij gaat de mens langzamerhand streven naar een ideaalbeeld dat gewoon, botweg niet bestaat. Borsten worden vergroot, rimpels opgevuld, benen en billen uitgezogen. En nu worden zelfs al de schaamlippen bewerkt? Waar gaat dit heen denk ik dan.

Als ik me de toekomt voor ogen haal zie ik de perfecte wereld. Alle vrouwen lijken op barbie, de mannen op action-man. Zeg eens zelf, is dit streven naar zogenaamde perfectie niet allemaal net zo kinderachtig en passé als de poppen die we willen worden zelf? Dit alles is allemaal maar één grote zoektocht naar een eigen identiteit. Want elk mens wil origineel zijn, is het niet? En wat als we allemaal eindelijk net zo leuk als barbie geworden zijn.. Zullen we dan tevreden zijn? Nee, want dan ben je niet meer origineel. Gelukkig is dat geen probleem, want dan ga je toch gewoon weer op zoek naar een andere identiteit. Actiepoppen genoeg lijkt me.

Mariska